Ούτε περιθώριο, ούτε καν δικαίωμα...

Η Παναχαϊκή είναι μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία της, τη δυναμική της, αλλά και την περιοχή που (θα έπρεπε) να εκπροσωπεί. Ας μην ξεχνάμε ότι για περισσότερο πλέον από μία 10ετία ολόκληρη Πελοπόννησος έχει μόλις μία ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τον Αστέρα...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Από εκείνες που λείπουν όλα αυτά τα χρόνια, η Παναχαϊκή λείπει περισσότερο από όλες. Διότι είναι τέτοιο το μέγεθός της διαχρονικά. Με αυτή την έννοια αυτό που συμβαίνει στην Παναχαϊκή τα τελευταία χρόνια και αυτό που "βάζει" στα σπίτια μας ως ποδοσφαιρική προσπάθεια, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ίσως να έχει και μια μορφή προσδοκίας ή και ανυπομονησίας για να δούμε το αποτέλεσμά της. Αλλά σε κάθε περίπτωση έχει ενδιαφέρον.

Το πώς η Παναχαϊκή θα συνεχίσει αυτή την προσπάθειά της, ασφαλώς και είναι δικό της θέμα. Άλλωστε, όπως είπαμε, είναι απλώς μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ως τέτοιο, επιλέγει τα πρόσωπά της, συμφωνεί ή δεν συμφωνεί με τη φιλοσοφία του Κώστα Κατσουράνη, συνεχίζει ή δεν συνεχίζει να πορεύεται μαζί του.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως, είναι το σύνολο. Εκεί πλέον η συζήτηση για ανθρώπους του, όπως ο Κατσουράνης, απλώνεται. Το ποδόσφαιρό μας δεν έχει το περιθώριο να χάνει τέτοιους ανθρώπους του. Δεν έχει το δικαίωμα είναι πιο σωστά να πούμε, αλλά ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του σε αυτό.

Δεν είναι μόνο η προσφορά του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, η οποία στο κάτω - κάτω καταγράφηκε, αναλύθηκε, αξιολογήθηκε και πλέον έχει μπει στην ιστορία των Ελλήνων ποδοσφαιριστών σε πολύ σημαντική εδώ που τα λέμε θέση. Είναι κυρίως η συνέχειά του που τον κάνει πολύ χρήσιμο για το ποδόσφαιρό μας.

Όποιος παρακολούθησε την πορεία του από τότε και μετά, από τότε δηλαδή που ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα και ανέλαβε ρόλο στην Παναχαϊκή μέχρι και τώρα που ανακοίνωσε την παραίτησή του, είναι εύκολο να διακρίνει τις ιδέες του και τη φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο. Ακόμη και αν κάποιους ξενίζει, ακόμη και αν δεν είναι στο πλαίσιο της καθιερωμένης διαδρομής του ποδοσφαίρου, την οποία οι περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν θέλουν να αλλάξουν, είναι πολύτιμο να την υπολογίσουμε.

Οι τοποθετήσεις του, ο τρόπος λειτουργίας της ομάδας του, η συμπεριφορά του που αποτυπωνόταν στη συμπεριφορά συνολικά της Παναχαϊκής, η συνεχής παρουσία του, η υγεία που τέλος πάντων έκανε ένα γήπεδο να ξαναγεμίσει και πάλι μετά από πολλά χρόνια και μια πόλη εκατοντάδων χιλιάδων να ασχοληθεί και πάλι με το ποδόσφαιρο και την ομάδα του "σπιτιού της", είναι σημάδια που δείχνουν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να βρει τρόπο να κρατήσει τον Κατσουράνη κοντά του.

Το ποιος θα είναι αυτός, ο ρόλος, η συμμετοχή του σε αυτό και άλλα πολλές είναι στοιχεία προς συζήτηση. Κυρίως με τον ίδιο και βέβαια έχει να κάνει τόσο με τη διάθεσή του όσο και με τις προθέσεις του.

Να σημειωθεί μόνο το εξής: Ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που η Εθνική μας ομάδα χρειάζεται συνεισφορά από όσους μπορούν να το κάνουν. Το αν ο Κατσουράνης μπορεί, είναι απλώς ένα ρητορικό ερώτημα...